Poród naturalny a cesarskie cięcie.

Przyjęło się, że poród naturalny jest lepszy od cesarskiego cięcia.
Nie mówię tu tylko o aspekcie medycznym ale o opiniach wśród innych mam.
Kiedy mama wydaje na świat dziecko w sposób naturalny jest lepsza, bardziej cierpiąca, a wszyscy jej współczują bo przeszła przez tą ciężką drogę.
Kiedy mama rodzi przez cesarskie cięcie,  nie pyta się jej o ból , o trud, często uważa się, że taki typ porodu to pójście na łatwiznę, a jej rola " matki wydające dziecko na świat " jest pomijana..
Czy tak jednak jest? Nie zgadzam się z tym twierdzeniem. Dla mnie  nie ma znaczenia, jaki poród matka przeszła i tak jest WIELKA!
Rodziłam naturalnie - i przy 7 centymetrowym rozwarciu, prawie tracąc przytomność, błagałam o cesarskie cięcie. Bolało cholernie i nie będę ukrywała, że kiedy Antek opuścił moje ciało - nie czułam wielkiej, magicznej radości, że jest już z nami, a ulgę, że ta męka się już skończyła.
Poród miałam krótki.
Od odejścia wód do porodu minęło 8 godzin.
Teoretycznie poza Arkiem, od nikogo nie usłyszałam, że zrobiłam kawał dobrej roboty, nie czułam się wielką rodzicielką, która w bólach powiła dziecko na świat.
Nie ukrawam, że brakowało mi tego.
Rozerwane i nacięte ciało, szwy, obolały każdy mięsień, potęgował we mnie rozpacz i ocean łez.
Podróż ze szpitala do domu była koszmarem, a z auta wychodziłam 30 minut.
Dramat.
Nie piszę tego po tym, by pokazać, że rodząc naturalnie cierpimy bardziej i kobiety po cc nic nie wiedzą o bólu.
Piszę po to, by powiedzieć, że przez ogromny ból i zmęczenie porodem - nie miałam siły opiekować się dzieckiem.
Byłam wykończona.
Rozumiem, że po cc ból jest równie wielki i rana ciągnie i boli, jednak nie wiem czy gdybym mogła cofnąć czas nie zdecydowałabym się na cc, ze względu właśnie na koszmar samego porodu.
Arek mówi mi, że przy drugiej ciąży, on się nie zgadza na poród siłami natury, bo widok mnie cierpiącej i jego bezradność w tym wszystkim doprowadzi go do szału.
Jeśli mam porównać ( o ile można porównać coś o czym nie ma się pojęcia -cc) to nie ukrywam, że mam małą traumę związaną z porodem i sam fakt pominięcia fazy skurczy i porodu wydaje mi się niezwykle kuszący.
Jednak cc to operacja.
To dłuższe dochodzenie ( w bólach) do siebie.
Nie mogę sobie raczej na to pozwolić mając Antka.
Ja muszę dojść do siebie możliwie szybko, by móc opiekować się dwójką dzieci.
Po cesarce, która jest operacją, wiele mam, mówiło, że dochodziło do siebie dużo dłużej.
Ja od porodu, do czasu, aż mogłam normalnie siadać, szybko chodzić, kucać- dochodziłam do siebie 6 dni.
Biorąc pod uwagę fakt, że minimum 3 dni jest się w szpitalu  to dojście do normalności zajęło mi 3 dni.
Życzę sobie, aby przy drugim porodzie, mój powrót do pełnej sprawności był równie szybki.


I w moim spojrzeniu na te dwa porody, wizja jest taka, że oba są ciężkie i męczące dla kobiety.
Jednak ten naturalny niesie ze sobą ból przed pojawieniem się dziecka po drugiej stronie brzucha.
I wcale nie dziwię się, że jest wiele kobiet chcących cesarki, bo ból po porodzie jednym i drugim niestety nas nie ominie.