Powoli przygotowuję gniazdko ;)

Dwa dni temu, doszła do nas paczka z łóżeczkiem i materacykiem. Mieliśmy skręcać je dopiero za dwa tygodnie, ale coś nas podkusiło, żeby zrobić to już teraz. Bardzo dobrze, ze nas coś podkusiło, bo wyszło kilka braków. Łóżeczko zamówiliśmy firmy Klupś, na allegro. Łóżeczko miało pewne porysowania- ale dało się je przeżyć, najgorsze były popękane plastiki na wyjmowanych szczebelkach. Jednak po szybkiej reakcji i wymianie maili z allegrowiczem, zaradzimy temu. ;) Pan prześlę nam nowe ochraniacze na swój oczywiście koszt. Jestem pod wrażeniem, bo na allegro spotkałam się zwykle z nieuprzejmością sprzedających, a tu taki plus. ;)
Poniżej przedstawiam zdjęcia złożonego łóżeczka, kratki z pudłami z Kochanego sklepu Ikea ( o których pisałam TU) oraz komody  wypełnionej po brzegi Antoninowymi ciuszkami.

Wiję to gniazdo i tak sobie myślę " Jak to będzie?".

Zaczyna mnie powoli przerażać wizja porodu. Boję się. Ba! Ja jestem czasem przerażona. Jak to będzie...
Jak byłam w 5 tyg. ciąży, myślałam sobie, że poród to nic takiego, że musi boleć, ale że da się to przeżyć. Mówiłam, że się nie boję, że dam radę, że ważne, by dziecko było zdrowe, a ja z sobą sobie jakoś poradzę.
I co? I dupa. Wydygana jestem jak cholera. Boje się jednak.
Boję się też pobytu w szpitalu. Boję się, że będę tak zmęczona, obolała, wystraszona nowymi obowiązkami, że nie dam rady należycie zająć się wtedy Antkiem. Będę sama, pewnie niewyspana, co wtedy będzie?
Chcę być idealna w oczach Antoniego, w oczach Męża. Boję się, że jednak może być ciężko. Że moje wyobrażenia o idealnym porodzie, połogu, opieką nad synem, domem mnie przerośnie.

Proszę napiszcie, że też tak macie, że nie jestem sama z takimi myślami i że nie jestem przez to złą matką i żona!! Chcę wierzyć, że nie jestem jedyna.