Gdzie jesteś Boże?

Widok zasmarkanego, ciężko oddychającego, gorączkującego Antka, sprawia, że serce pęka mi na pół, bo widzę jak moje dziecko się męczy.
Człowiek stosuje wszelkie możliwe metody(domowe) by ulżyć, ułatwić życie w chorobie.
I nie śpię po nocach, by czuwać nad jego spokojnym snem i głaszczę go po plecach i całuję w czoło.
Jestem blisko i zagryzam wargi, by znieść jego marudzenie.




Jednak, ja dziś nie o takich chorobach, nie o takim cierpieniu piszę.
Ilekroć w telewizji, na facebooku, w radiu słyszę o chorych dzieciach łzy napływają mi do oczu.
Czasem, przyznam, przełączam szybko reportaże, bądź przewijam facebooka, tak, by nie widzieć.
Jak śpiewa Majka Jeżowska " Wszystkie dzieci nasze są" - to prawda.
Ja sama utożsamiam się z rodzicami tych chorych dzieci.
Po obejrzeniu takich programów, nie umiem przestać o nich myśleć
Człowiek chciałby każdemu pomóc, na każdego wysłać  choćby smsa.
Jednak ta liczba chorych dzieci jest przerażająco  ogromna.
Dlatego też, czasem szybko przewijam udostępnione  zdjęcia chorych dzieci, bo nie umiem z grupy kilkudziesięciu postów, wybrać kilkoro dzieci...
To tak jakby powiedziała: Tobie daje szansę, Wam nie.
Wysyłam, więc ogólne smsy na różne fundacje.

Dzieci nie powinny chorować.
Dzieci, tak małe,  a już tak doświadczone przez to  krótkie życie.
Ich wypowiedzi, tak mądre, z płynącą nadzieją i lekcją, dla tych zdrowych.
Nieświadome tego, co może się stać, bawiące się zabawkami na szpitalnych łóżkach, a obok, w tle, Oni.
Rodzice.
Z podkrążonymi oczami, łzami w oczach i drżącym głosem.
Szare postacie, z krwawiącym sercem i nadzieją, która trzyma ich przy życiu.
Nie chcę nawet myśleć przez co muszą przechodzić, jak ciężką drogę wybrał dla nich Bóg.
Czasem zadaję sobie pytanie: Gdzie jest ten Bóg, skoro pozwala na takie cierpienie, bezbronnych dzieci? Czemu Bóg na to pozwala?
Zapewne to wszytko dzieje się po coś.
Zapewne każdy ból ma jakiś sens.
Pytanie tylko, gdzie jest ta granica? Ile może znieść człowiek?  Jak silna musi być wiara?



Zwykle jednej procent przekazuję ogółem na jakąś fundację, tym razem jednak mały mieszkaniec mojego miasta potrzebuje pomocy.
Ja ze swojej strony, proszę Was o przekazanie 1% podatku na Kacperka.
Więcej informację o nim, znajdziecie TUTAJ.

Mama Kacperka pisze:

"26-go maja 2014 r dostałam najpiękniejszy prezent na dzień matki jaki tylko mogłam sobie wymarzyć - urodził się nasz synek Kacperek.
29-go lipca w Klinice w Katowicach dowiedzieliśmy się, że nasz syn ma nowotwór złośliwy oka – siatkówczak. Po spędzeniu kilku dni w klinice pokierowano nas dalej do Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie gdzie potwierdzono chorobę w 100%.
Po pewnym czasie niepewności związanej z prawym oczkiem dziecka postanowiłam, że pójdę do lekarza i dowiem się czemu jest ono inne niż lewe. Pani doktor w Dąbrowie Górniczej stwierdziła, że obydwa oczka są takie same więc postanowiłam w tym samym dniu pojechać do Sosnowca gdzie też nie postawiono dokładnej diagnozy i skierowano nas do Kliniki w Katowicach. Nie tracąc czasu w tym samym dniu pojechałam do Katowic i nasze życie zmieniło się diametralnie. Stwierdzono, że nasz mały ma nowotwór i będziemy walczyć o jego życie. W Katowicach zrobiono mu rezonans magnetyczny, który nie stwierdził jednoznacznie siatkówczaka. Do Warszawy jechaliśmy z nadzieją, że może jednak jest to tylko jakaś zmiana i będzie ona nie groźna lecz jednak prawda była inna. 8-go sierpnia Kacperek dostał pierwszą dawkę chemii."