Rodzice oczami dziecka.

Wczoraj Olga, wysłała mi link do poniższych zdjęć.

Początkowo uśmiałam się trochę, a później zaczęłam dostrzegać, że trochę prawdy z tym jest.

Na samym początku rodzice są całym światem dziecka.

Mama trochę większym z racji, że więcej tego czasu z maluszkiem spędza.

Później tata zaczyna mieć "lepszy" kontakt z dzieckiem, zabiera na sanki, spacery, wyprawy.

Nadchodzi okres bunty i rodzice są "bee", a ich rady i sugestie są  często wyśmiewane.

Wkraczanie w samodzielne życie, poczucie wolności, wiatr we włosach  i ta kula u nogi- w postaci martwiących się rodziców zwykle doprowadza do szału.

A później, sami wkraczają w prawdziwe życie, zakładają rodziny i zaczynają rozumieć rodziców. 

Sami stają się matką i ojcem i wiedzą co to znaczy bezgranicznie kochać i martwić się o dziecko.

Przychodzą po rady, po wsparcie, po dodanie otuchy.

Z przymrużeniem oka traktuję poniższe zdjęcia, jednak patrząc z perspektywy swoich relacji z rodzicami, widzę pewną zależność.

Mimo, iż nie przechodziłam okresu buntu, a o swoich rodzicach nigdy nie powiedziałam " moi starzy", nie mogę skłamać, że wiele razy uważałam ich rady za coś kosmicznego.

Teraz wiem, że mieli rację i chcieli dla mnie dobrze.

Patrząc na swoje życie i to jak nim kieruję widzę, że jestem bardzo podobna do rodziców.

Podobnie prowadzę dom, jak moja mama, podobnie jestem uparta jak mój tata. 

Używam prawie jednakowych argumentów jak oni, mimo, że jak byłam młodsza uważałam je za durne i nie mające żadnych wartości.

Patrząc na moich rodziców i ich relację ze swoimi rodzicami, też mogę się poniekąd zgodzić, że im są starsi tym więcej "gaf" czy "małych konfliktów" jest brane w niepamięć.

Dziadkom wiele się wybacza ze względu na wiek i fakt, że niestety mniej niż więcej tego życia im zostało.

Kiedy odchodzi rodzic, zapomina się wszystkie jego wady.

Nie pamięta się już o konfliktach i kłótniach.

Odszedł ktoś kto dał nam życie i nigdy więcej się go nie zobaczy, a reszta przykrych wspomnień często przestaje być już ważna.

Nie mówię, że powyższe zdjęcia to 100% prawdy.
Szczerze dla mnie akurat to takie 30-40%.
Mówię tylko, że częściowo zgadzam się z nimi.
Sama w sumie zostałam tak wychowana, że kontakt z rodzicami miałam i mam cały czas dobry.
Dużo rozmawialiśmy, spędzaliśmy razem wolny czas, a każdy weekend to wspólne jedzenie śniadań, obiadów, kolacji.
Tata bardzo angażował się w moje życie sportowe.
Uczył pływać, grać w siatkówkę, biegał ze mną.
Rodzice czytali mi bajki czy " Gdzie jest Wally?.
Byli i są dobrymi rodzicami.
Wiadomo mają swoje wady, jak każdy.
Nie raz się im sprzeciwie, czasem pokłócę ale takie jest życie i tak to jest, że gdzie miłość tam i kłótnia.
Mój mąż pochodzi z domu, pełnego miłości i szacunku.
Tym szacunkiem właśnie mnie ujął i rozkochał ;D.
Ma z rodzicami świetny kontakt.
A ja sama bardzo ich lubię i czuję się w ich towarzystwie swobodnie i luźnie.
Może też dlatego, zamiast weekendami jeździć po znajomych( choć i do znajomych jeździmy- wszak wszytko da się pogodzić) , my zwykle jeździmy do rodziców.
W sobotę do jednych, w niedziele do drugich.
Lubimy ich, dobrze się czujemy w ich towarzystwie, a nasz syn wprost uwielbia dziadków.
Rodzina jest przecież ważna.

Mam nadzieję, że za kilkadziesiąt lat będziemy mogli jako rodzice spojrzeć sobie w lustro i powiedzieć, że dobrze wychowaliśmy nasze dzieci. Mam nadzieję, że tak jak na załączonych obrazkach ( 25 - 40+) zrozumieją kiedyś nasze metody wychowawcze i tak jak my z przyjemnością a nie z obowiązku będą nas odwiedzać weekendami.;)