Wzloty i upadki.

Czasem mamy z Arkiem chwilę zmęczenia, potwornego zmęczenia.
Antek da nam w kość, krzyczy, płacze, gryzie, bije, rzuca, wścieka się, wymusza.
A my w tym wszystkim, zaciskając zęby, uśmiechamy się i setny raz tłumaczymy mu, że nie wolno, że go kochamy, że może pobawimy się w inna zabawę, że porzucamy piłeczką...
To są dni, kiedy oboje padamy chwilę po 21 i mimo przesypianej nocy przez naszego syna, rano czujemy się jakbyśmy w ogóle nie spali.
Całe szczęście, że takich ciężkich dni nie ma dużo, a zwykle związane są one, ze zmianą pogody, ząbkowaniem, skokiem rozwojowym...

Mąż- ojciec.

Muszę jednak z tego miejsca pochwalić mojego męża.
Jego rola w życiu Antoniego  od dwóch miesięcy uległa dużej zmianie.
Od pierwszych dni przez okres 1,5-2 miesięcy to głównie Arek opiekował się Antkiem.
Ja karmiłam jedynie syna , resztę ciężkiej roboty ( włącznie z gotowaniem i sprzątaniem) wykonywał Arek.
Później większość jego obowiązków zanikała.
Trwało to dość długo, bo do około 11 miesiąca życia Antka.
Nie mówię, że mąż mój nic nie robił, chodzi mi o znaczne wycofanie się z życia domowego.
Moja w tym wina- Bo ja sama! Wszystko sama chciałam. Wszystko lepiej widziałam
Wyręczałam, nie pozwalałam sobie pomagać.
Durna ja.
Jednak po jednej rozmowie, zauważyłam, że Arkowi brakuje udzielania się w domu, większego kontaktu z Antkiem, bez moich durnych wskazówek i rad.
Teraz też widzę, że ich kontakt jest zupełnie inny.
Arek bardziej się otworzył na relację syn- ojciec, być może dlatego, że Antoni jest starszy, więcej rozumie, jest mobilny, gadatliwy.
Chłopcy potrafią bawić się godzinami, śmiejąc się przy tym w głos.
Antek bierze mój telefon, ( bądź swój zabawkowy) kiedy Arek jest w pracy, przykłada go do ucha i woła : Dada,tata, dada, tata.
Wykręcam więc numer Arka, dzwonię do niego i rozmawiają sobie te moje chłopaki.
W domu, Arek sam się udziela. Sprząta, codziennie odkurza, ładuje, wypakowuje zmywarkę...
Dużo potrafi zdziałać, zwykłe słowo : Dziękuję, że to zrobiłeś. Bardzo fajnie, że to zrobiłeś...- chwalmy sowich mężczyzn, to ich mobilizuje do dalszego działania i czują, że ich pomoc jest doceniania. Sama kiedyś tego nie robiłam.

Matka- żona.

Przemiana nastąpiła i we mnie, w matce i żonie.
Jestem ( tak mi się wydaje) mniej czepialska.
Odpuściłam perfekcję w każdym calu.
Nie złoszczę się, kiedy zrobi się mały bałagan - nie lecę od razu i nie sprzątam, jak to miałam w zwyczaju.
System mam taki:
Przed poranną drzemką Antka, szykuję obiad, wycieram kurze, odkurzam, sprzątam zabawki.
Kiedy Antek śpi, wstawiam obiad, a ja sama relaksuje się.
Kolejne porządki są dopiero na wieczór, przed spaniem Antoniego i mam tu na myśli jedynie sprzątanie jego zabawek ( czasem odkurzanie drugi raz).
Podłogi myję dwa razy w tygodniu i dwa razy w tygodniu sprzątam łazienkę.
Taki system pozwala mi się wyluzować, odpocząć i nie zajechać.
Bardzo lubię porządek, lubię jak jest czysto, więc opracowałam taki plan działań, by w tym wszystkim był czas dla mnie, czas na kawę, na blogi, na pisanie, relaks.
Odpuściłam też pouczanie Arka, że to źle, to nie tak.
I chłopina chodzi wyluzowany, zadowolony, a ja mam mniej zmarszczek i uśmiech na twarzy. <3

Antoni- syn.

Antoni wydoroślał nam ostatnio.

Stał się samodzielny, uśmiechnięty.

Chodzi pięknie, choć czasem mam wrażenie, że on biega, a nie chodzi.

Jest nasza dumą i radością.

Naszym szczęściem.

Przesypia całe noce od 10 miesiąca. Są owszem wyjątki - np. ząbkowanie. Wtedy wybudza się w nocy, jednak po przytuleniu i podaniu smoczka śpi dalej.

Ma czasem dni, kiedy ciężko z nim wytrzymać.

Płacze, krzyczy, gryzie, bije, wymusza.

Wchodzi na parapet, łapie się firanki i skacze. Tylko czekać, aż zerwie firankę, bądź nie daj Boże zerwie metalowy karnisz.

Nie rozumie, że nie wolno. Ściągamy go milion raz, mówi, że nie wolno, staramy się odwrócić jego uwagę i nic. Jest płacz i gile po pas. ( CO ROBIĆ ??!?!?!?!?!)

Chce otwierać piekarnik, kiedy akurat coś się w nim piecze. Nie pomaga nic...Już nie wiemy co robić.

Jak reagować na wymuszanie? Na bicie? Gryzienie?  Jak oduczyć tych niebezpiecznych zabaw?