Odchudzanie na ekranie. Część I

Dieta.
Odchudzanie.
Zdrowy tryb życia.
Jakie to wszystko jest znane każdej kobiecie.
Mnie w szczególności,
Tu dieta, tam ćwiczenia, potem przerwa, nadprogramowe kilogramy, od nowa dieta i tak wkoło.
Ostatnio jemy dużo zdrowiej.
Na parze, pieczone, bez tłuszczu, chude mięsa, warzywa...
Z ćwiczeniami jednak jest różnie.
Głownie zwalam winę na pogodę, na zmęczenie, na brak czasu.
Winny zawsze się znajdzie.

U koleżanki blogowej, przeczytałam dziś piękny tekst, cytuję:

Idziesz poćwiczyć? Nie, dzisiaj nie! Nie chce mi się. Nie mam czasu. Zmęczona jestem. Mam jeszcze masę roboty. I tak dalej i tak dalej. A tymczasem siadasz sobie wygodnie przed telewizorem, zajadasz chipsy i popijasz coca-colą. A jedyny mięsień jaki w tej chwili uruchamiasz to mięsień nadgarstka, zmieniający kanały na pilocie. O nie przepraszam! Jest ich więcej...przecież jem, piję i od czasu do czasu wstanę zrobić siku....A, że kilogramy na wadze idą w górę a nie w dół to zrzucę na resztę świata. Przecież cały dzień pracowałam..należy mi się odpoczynek [...]

Najpierw była ciąża, w moim przypadku było to +20 kg.
Później ciężkie noce, zmęczenie, brak czasu na obiady, więc jadło się co popadnie.
Czasem zajadanie smutków, bądź ciasteczko w nagrodę za ciężki dzień ( no wiecie! należy mi się nie!? - takie głupie myślenie).
Karmienie piersią jednak robiło swoje, mogłam jeść, a waga leciała w dół.
Na chrzcinach Antkowych weszłam w swoją sukienkę ze studniówki!!!!
Karmienie się skończyło i kilogramy wskoczyły w me ciało ekspresowo.

Kolejna ciąża chyba zostanie przełożona w czasie, więc nie muszę się martwić, że schudnę po to by przytyć za chwile - choć wiem, że nie ma reguły, iż w każdej ciąży tyje się tak potwornie.

Nie mogę też powiedzieć, że wina nadprogramowych kilogramów to tylko i włącznie ciąża, bo i przed nią kilogramy były.
Śmiejemy się z Mężem, że małżeństwo nam służy.
Oboje się powiększyliśmy znacznie.
Jednak to taki śmiech przez łzy.

Wczoraj jak wiecie odeszła piękna, młoda aktorka, matka i wspaniała partnerka.
Dla mnie osobiście kobieta idealna.
Biorąca życie w swoje ręce, nie poddająca się i idąca dumnie przez życie z uśmiechem na twarzy.
Nagle moje problemy, słabości stały się małe, malutkie.
Poczułam, jakby ktoś uderzył mnie w twarz.
Ty śmiesz, marudzić na swój wygląd? Obwiniać świat o brzydką pogodę za oknem, o to, że dziecko w nocy nie spało, o to, że masz bajzel w domu? A czym to wszystko jest w obliczu tragedii, w obliczu diagnozy - jest pani chora.
Niczym!
Więc spinam dupę, zaciskam zęby i chcę zacząć wreszcie brać to życie garściami.
Nie wiem ile pożyję.
Wiem, że nie mogę siedzieć bezczynnie i marnować tak piękny czas, te cudowne chwile.
Przykre jest tylko to, że takie refleksie przychodzą w chwilach kiedy ktoś umiera..... i często mijają, jak "cała sprawa" ucichnie... i tak do kolejnej informacji o czyjejś śmierci...eh...





Postanowiłam więc mniej więcej co tydzień pisać post o postępach, o upadkach, o sukcesach.
Ile kg, cm przybyło, a ile ubyło.
Zdjęć nie dodam ( jeszcze teraz) bo sama nie jestem w stanie na nie patrzeć ;)
Myślę, że taki system zmobilizuje mnie bardziej, będę musiała zdawać relację, nie będę mogła łatwo się poddać.
Może to jakiś pomysł?
Może któraś z mam chce się przyłączyć?
Posiłki przyrządzamy ostatnio głównie z książki Ewy Chodakowskiej.
Ćwiczenia to Ewka, czasem Mel B.
Polecacie coś innego?
Póki co  ubyło mnie jedynie 2 kg, a ilość cm pozostała bez zmian ;)
Kto się przyłącza?
Trzymajcie kciuki!