Mąż.

Ostatnio nie biorę na siebie zbyt wiele obowiązków, bo wtedy jestem najbardziej nieznośna.
Kiedy nie wyrabiam się ze swoim ( naładowanym po brzegi) planem dnia, staję się nerwowa i gdzie najłatwiej było mi się wyładować?
Na Mężu.
Teraz więc, staram się dzielić obowiązki.
Arek opiekuje się Małym, to ja gotuję.
Ja opiekuję się Małym, to Arek sprząta.
Antek śpi - to sprzątamy razem, wieszamy pranie, gotujemy, bądź leniuchujemy ;)

Kocham tego mojego 25latka.
Lubię jak biegnie z pracy, by przywitać się z synem.
Lubię jak nosi Antałka w nosidle.
Lubię jak nas przytula.
Lubię jak dostaję smsa : Kocham Was.
Lubię jak się chwali  osiągnięciami Antka do kolegów, rodziny, znajomych.
Kocham Go i nie zamieniłabym na inny model NIGDY!
Po porodzie, sam pomógł mi się myć, ubrać, nie straszny był mu żaden widok...
Przez pierwszy miesiąc po porodzie, tylko on wstawał w nocy.
Przewijał Antka, podawał mi go do karmienia, odkładał, usypiał, nosił.
Nie wstałam do syna ani razu.
Jestem mu za to bardzo wdzięczna.
Zapomina się szybko o takich rzeczach... Było minęło, żyje się tym co teraz...
Ja jednak chcę pamiętać.
Pomógł mi ogromnie.

Kiedy ja jestem spokojna, kiedy proszę o coś, jestem miła, to i Arek z przyjemnością mi pomaga.
To oczywiste.

Ty głupia, durna babo...- karcę się w myślach!
Czemu czasem, tak na niego narzekasz, marudzisz?- myślę i nie mogę znaleźć sensownej odpowiedzi.

No nic.
Jesteśmy tylko ludźmi.
Wrzuciłam na luz.
Jestem spokojniejsza, kochańsza, milusia ;D

I jeśli czasem jesteście złe, zmęczone, to pamiętajcie o tych biednych chłopach, którzy często dostają za nic ochrzan.
Oni nie są niczemu winni ;)
<3<3<3<3<3

Moje szczęścia dwa!

<3