2. Czas dla syna.

Czas dla syna.. hmm.. trochę przegięłam z tym zadaniem.
Przecież, czas dla Antałka to ja mam zawsze od 5 miesięcy i 11 dni ;D
No ale niech będzie ;D
Mój okruszek dziś ma dobry humorek.
Bawimy się, przytulamy, smyramy.
Byliśmy na spacerku w chuście, Antoś to lubi, więc sprawiłam mu tę przyjemność.
Później pyszny obiadek, który Żarłoczek pochłonął, niczym Mamusia cheeseburgera, po rocznej przerwie.
No tak. Jednak Antałek waży 8 kg, więc ma do czego wrzucać jedzonko.

W związku, że dziś w całości oddałam się Antałkowi, w mieszkaniu panował lekki rozgardiasz.

Po powrocie Arka, wszystko ogarnęłam, niczym Perfekcyjna Pani Domu.
Następnie udaliśmy się na  rodzinny spacerek.
Och jak ja to Kocham!
Idziemy razem, szczęśliwi, radośni.
Antałek gaworzy w wózku, później zasypia, dotlenia się.

W domku, były pieszczotyki, milion buziaczków, uśmiechów.
W ruch poszedł też aparat.

Za chwilę kąpanie, cycuś i kołysanki na dobranoc.
A teraz zmykam wycałować to moje cudowne ciałko!









Ps. Generalnie jestem przeciwna, wdawaniu się w dyskusję z anonimami, ale zrobiłam jeden, jedyny wyjątek.
Drogi Anonimie, moja patologiczna rodzina jest najlepszą patologiczną rodziną jaka istnieje.
 Ja piję 3 litry wina codziennie, dla lepszego samopoczucia i upijam też winem syna, żeby miał kolorowe sny.
Tak, masz rację, mój Mąż pije jedno piwo wieczorem i już słania się na nogach, bijąc mnie przy tym do utraty przytomności. Tak lejemy się nawzajem pół nocy, a żebym się nie darła, to mąż mnie przydusza bym była cicho.  Tak więc widzisz, Anonimie, kochamy nasze patologiczne życie. Uwielbiamy wręcz.
 Nie robią na nas wrażenia, Twoje kąśliwe  komentarze. Mogę je publikować , jednak nie odpowiem Ci na nie. To jest jedyna wiadomość, jaką oficjalnie do Ciebie kieruję. Pozdrawiam Cię i życzę Ci byś nie założył nigdy, tak zepsutej, pełnej przemocy rodziny, jak moja.