Mój wszechświat!

Dziś refleksyjnie, z łezką w oku.
Oczy.
Te oczy, w które patrzę codzień, dają mi wiele radości.
Patrzę w nie i wiem, że wszystko ma sens.
Nieprzespane noce nie mają znaczenia.
Ważne, że jest.
Nasz Antałek.
Nasze szczęście.
Nasza przyszłość.
Patrzę i wiem.
Patrzę i rozumiem.
Nasi rodzice dali życie nam, my daliśmy je Antałkowi.
On stworzy swoje szczęście, swoje życie.
Patrzę na niego i myślę już o tym, co będzie za kilka ładnych lat.
Uśmiecham się myśląc, że kiedyś ( mam nadzieję)  będę babcią.
Będę tuliła takie małe ciałka, w których będzie cząstka nas.
Dzięki Antałkowi, cząstka nas będzie żyła  na tej ziemi, do końca jej istnienia.
Cząstka ta będzie, mimo, że my będziemy już po drugiej stronie.
To jest niezwykłe.
To magiczne.