Dlaczego prowadzę bloga?

Ostatnio, po burzliwych komentarzach u Kubiczkowej  Mamy, gdzie Anonimy zarzucały jej wiele rzeczy, zaczęłam się zastanawiać po co prowadzę bloga.
Początkowo zaczęłam pisać, szczerze powiem - z nudów.  Byłam w pierwszych tygodniach ciąży, na l4, z mnóstwem wolnego czasu- więc postanowiłam spróbować. Z dnia na dzień , z tygodnia na tydzień zaczęłam się wciągać w tej świat blogowy. Teraz nawet twierdzę, że jestem od niego uzależniona.

Blog traktuję jako formę pamiętnika, formę porad; pytam, Wy odpowiadacie, doradzacie.
Czy czegoś żałuję? Niczego.
Czasem piszę pod wpływem chwili, impulsu. Coś się wydarzy -piszę. Coś mnie wkurzy- piszę. Ktoś sprawi mi przyjemność- piszę. Itd. Itp.
Nie żałuję niczego.
Pamiętacie jak miałam problem w ciąży z mama, która mi chciała babcię przywozić po porodzie podczas jej urlopu? W sprawie tej jak wiecie, musiała mi pomóc siostra. Ja sama nie miałam odwagi, na żywo unieść się, postawić na swoim, sprzeciwić. Jednak na blogu byłam ODWAŻNA. Wpis ten pozwolił mi się wyładować. Wy pokazałyście mi, że mam rację, że mnie popieracie.
Czasem się zastanawiam : A co by było jakby mama np. przeczytałam tamten wpis?. A no wiem, że nic by nie było- bo teraz już po fakcie, porozmawiałam z nią na ten temat- zrozumiała mnie. Czasem nawet myślę, że forma pisemna jest lepsza do rozwiązania problemu. Na żywo, często okazuję emocje, nakręcam się. Pisząc, trochę potrafię się zdystansować, staram się pisać jasno i z sensem. Może lepiej wysłać komuś list, albo link do wpisu na bloga- gdzie opisuję jakiś problem, który dotyczy danej osoby?

Piszę o wszystkich. O rodzicach, teściach, mężu, sobie, siostrze, szwagierce itp. Piszę i pozytywne rzeczy , ale i negatywne. Każdy z nich w jakiś sposób może trafić na mojego bloga, może nawet znaleźć coś o sobie. Uważam jednak, że nie robię nic złego. Nikomu nie ubliżam, nikogo nie wyzywam. To, że ktoś sprawił mi przykrość, ktoś zawiódł, zranił, ktoś mnie denerwuje- a ja to opisuje, to dla mnie nic złego. Nie wymieniam nikogo z imienia i nazwiska, nie dodaję zdjęć tych osób.
Stety albo niestety nie umiem, czasem powiedzieć komuś czegoś prosto w oczy. Tak! Jestem tchórzem, wiem. Taka jednak jestem. Zwykle wolę zacisnąć zęby, przetrwać, niż się odezwać, zwrócić uwagę. Muszę to zmienić, muszę nauczyć się mówić: Nie! Opornie mi idzie, ale wiem, że kiedyś dam radę ;).

No ale piszę teraz głownie o złych rzeczach, a przecież jest wiele dobrych.
Zapisuje wiele wspomnień. Pyszny obiad z Arkiem, piękne kwiaty od niego. Super spotkanie z koleżankami. Relacjonowałam całą swoją ciążę, pisałam o obawach, lękach. Teraz dziele się macierzyństwem. Nie jestem fałszywa. Przyznałam się- że macierzyństwo mnie zaskoczyło, przerosło. Pisałam, że było mi bardzo ciężko, że nie potrafiłam się cieszyć, że czułam się złą matką.  Przyznałam się, że przed ciążą zarzekałam się, że żadnych gości, żadnych mam, babć, cioć w moim domu, po porodzie. Mówiłam, że to czas dla naszej 3, a tymczasem macierzyństwo przygniotło mnie początkowo tak, że w dniu wyjścia ze szpitala Anna musiała przybiec mi z pomocą- bo płakałam jak bóbr. Na drugi dzień zaś, byłam wdzięczna teściowej, że przyjechała, że była. Dwa dni później była moja mama, był tata, była babcia. Potrzebowałam ludzi- by się nie załamać. Przed ciążą ich odtrącałam, po ciąży potrzebowałam. Wszystko zmieniło się diametralnie. Nie wiem, czy to przez hormony, byłam w ciąży taka paskudna. Czasem jak czytam wpisy z okresu ciąży, to zastanawiam się czy to ja pisałam czy ktoś inny ;D. No ale to była ja- inna ja. Oceanna ciążowa ;D.

Blog to też wiele moich współprac. Nie ukrywałam, że współprace są dla mnie często atrakcyjne. Nie stać nas na zapewnienie Antałkowi wielu czadowych rzeczy. Nie stać nas na kupienie drogich produktów po to by je przetestować i sprawdzić czy się sprawdzą, bo jeśli okazałby się niewypałem, żal by nam było zainwestowanych pieniędzy. Bardzo miło mi się testuje wszelkie produkty. Kiedy  dany produkt, który otrzymałam mi się sprawdza i spełnia moje oczekiwania, zamawiam go ponownie. Nie żeruję na darmowych suwenirach. Podejmuję takie współprace, które mnie interesują. Nie idę na ilość, nie biorę wszystkiego. Zrezygnowałam z wielu ofert.

To by było na tyle.
Tak czytam ten dzisiejszy post i wygląda on z lekka jak spowiedź jakaś, no ale nakłoniło mnie to do zwierzeń, przez ową sytuację u Kubiczkowa.

Pozdrawiam Was serdecznie!
Rodzina 3xA! Asia, Arek i pełen pleśniawek, biedny Antałek.