A wszystko wyglądało tak.

08.09.2013 - do tego dnia miałam wypisane L4. Od 9 września miał mi się zacząć macierzyński.
8 września, dzień po terminie porodu, stawiłam się w szpitalu, ze skierowaniem w ręce. Zostało mi wykonane ktg, które nie wykazało nic. Zostałam odesłana do domu. Miałam się zgłosić za tydzień.
Pojechaliśmy do rodziców A., później do moich rodziców. Czułam spokój w brzuchu, ale niepokój w sercu. Wiedziałam, że zbliża się godzina ZERO. Nie już, nie teraz, nie za chwilę, ale, że się zbliża, że już nie ma odwrotu.
Położyliśmy się spać około 22. Nie mogłam zasnąć. Posiedziałam trochę w internecie, poczytałam Wasze blogi. O 23 poczułam pierwszy silny i wyraźny skurcz. Jak na okres. Nie powtórzył się. Po pół godzinie jednak znowu się pojawił, mocniejszy. Po 10 minutach kolejny... i kolejny. Wstałam, zaczęłam chodzić po kuchni, zapisując na kartce częstotliwość. Arek obudził się jak skurcze były już co 4 minuty.  Zaczęliśmy się pakować, poinformowaliśmy rodziców telefonicznie, że się zaczęło i ruszyliśmy do szpitala.
A droga była szybka. Mąż mój jechał jak szalony. Czerwone światła nie były żadną przeszkodą na skrzyżowaniu. Na parking szpitalny wjechaliśmy z piskiem opon.
Tam zostałam podłączona pod ktg. Wykazało one skurcze, ale marne.  Dla mnie jednak one były już średnio-silne. Położne chcieli mnie odesłać do domu. Decyzja lekarza była jednak taka, że mają mnie przyjąć na odział i kontrolować dalszy przebieg akcji. Zaczęły się formalności, masa pytań, papierologi.
Mniej więcej w połowie wypełniania dokumentów, odeszły mi wody. O 2 w nocy, wykonana została lewatywa. Skurcze się nasilały. Do 4 godziny skakałam na piłce, a Arek masował moje plecy. Skurcze były tak silne, że po cichu jęczałam.
Przed 5, przeszliśmy na porodówkę.  Tam zaczął się sajgon. Bóle były tak silne, ledwo wytrzymywałam. Obiecałam sobie wcześniej, że nie będę krzyczała przy porodzie. Obietnicę złamałam... Poległam...Krzyczałam...Jęczałam.
 Później nastały komplikacje. Przy skurczach tętno Antka spadało do 70, czasem i poniżej. Ordynator wzywany był co chwilę. Dostałam 5 dawek oksytocony by przyspieszyć akcję porodową- powiedziano mi, że to zastrzyk przeciwbólowy. Arek był cały czas przy mnie, wspierał mnie, kazał oddychać, trzymał za rękę. Ja jednak byłam dla niego straszna, nie dałam sobie pomagać. Prosiłam by mnie nie dotykał. Bardzo mi przykro, że tak go potraktowałam, jednak uważam, że jego pomoc była nieoceniona. Podawał mi wodę, przypominał, żeby oddychać, kiedy ja już nie miałam na to siły. Cieszę się, że wytrzymał i że rozumiał te moje teksty. Klepał mnie po twarzy i mówił do mnie kiedy odpływałam, miałam wrażenie, że tracę przytomność.
 Pobrano mi krew, która wykazała skrzepy- i wtedy zbiegło się dużo ludzi, lekarzy, położnych. Mimo braku pełnego rozwarcia kazali przeć. Jeśli próby parcia by się nie udały, lekarze, szykowali się już do cesarskiego cięcia. Przy kolejnych  skurczach zostałam nacięta  i przy następnych  parciach zobaczyłam swojego synka. Płakał cichutko, dostałam go na chwilę na brzuch i został natychmiast zabrany na badania, Arek, który wzruszył się niesamowicie, poszedł z nim. Antek był owinięty dwukrotnie pępowiną, a moje wody płodowe były już zielone. Nie umiałam się wtedy cieszyć. Nie czułam radości i ekscytacji jak dostałam Antoniego na brzuch. Czuję się z tym bardzo źle, ale poczułam ulgę, cieszyłam się, że poród się skończył. Pomyślałam wtedy, że nigdy więcej nie chcę przez to przechodzić...
Z łożyskiem poszło gładko. Myślałam, że najgorsze mam za sobą. Myliłam się.
Przyszedł czas zszywania.
Mimo znieczulenia, czułam wszytko. Zostałam nacięta z prawej strony, dodatkowo pękłam jeszcze z lewej oraz w środku.
Lekarka nie mogła sama mnie zszyć, potrzebowała 4 osób do pomocy. Każdy odchylał do granic możliwości moje miejsca intymne, by ona mogła dostać się do środkowych pęknięć. Krzyczałam z bólu. Pytałam ją co sekundę, czy dużo zostało. Miałam wrażenie, ze trwało to w nieskończoność.
Po wszystkim zostałam dwie godziny na obserwacji. Dopiero po godzinie 14 dostałam Antoniego. Dopiero wtedy zaczęłam się cieszyć, dopiero wtedy wzruszyłam się, że Go mam. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że mogło się to źle skończyć.
Poród od odpłynięcia wód trwał łącznie 7 godzin. Ostatnia faza porodu to godzina.  Więc generalnie dość szybko poszło.


Trochę tak chaotycznie napisałam ten post, ale chciałam napisać większość, którą pamiętam. Pewnie nie raz dopiszę jeszcze coś do posta, coś co mi się przypomni, a co będę chciała by pozostało  w mojej pamięci. ;)
Pozdrawiamy 3xA.