7. Siostra!

Mam siostrę. Agnieszka się zwie.  Chodzi do drugiej klasy Liceum, ma 17 lat ( no prawie- 27 września je skończy). Jest bardzo zdolną bestią, świadectwa z paskiem te sprawy. Blond włosy ma na głowie, chudziutka jest, skromna. Zamknięta w sobie. Przejmująca się czasem zbyt wielką ilością spraw. Czasem mam ochotę ją wziąć i dać jej z siebie namiastkę mego szaleństwa, spontaniczności.

Kiedy urodziła się, miałam 6 lat. Początkowo byłam szczęśliwa, bo takie małe dzieciątko się pojawiło. Później jednak pojawiła się zazdrość. Zostałam trochę odsunięta na bok. Każdy zachwycał się małym bobasem, a nie większą Asią. Dodatkowo- tata, który większość mojego dzieciństwa był na kontraktach, wrócił. Stwierdził, że kolejnego dorastania dziecka, przegapić nie chce. Byłam trochę zazdrosna. Może nawet więcej niż trochę.
Przeszło mi późno, gdzieś jak miałam 8 lat. Aga wtedy była taką słodziutką kluską o kręconych blond loczkach, słodkich i jedynych w swoim rodzaju mlecznych zębach i wieeeeelkim brzuchem ;D
Wychodziłam z nią na dwór, do piasku, na plac zabaw. Hmm.. to była taka zabawa dla mnie poniekąd- ja udawałam mamę, a ona była moją córką ;) Czułam się ważna i potrzebna.

Później nasze relacje osłabły. Wiem, że wyrządziłam jej wiele bólu i krzywd. Chyba przez ilość obowiązków jaka na mnie spadła, wyżywałam się na niej. Ilekroć o tym myślę, serce mi pęka.
Później połączyły nas pewne problemy z Mamą, o których nie chcę pisać.  Mogę jedynie powiedzieć, że swego czasu, podczas kolejnego kontraktu taty, mama miała wielkie załamanie.  Nam było ciężko. Mnie i Agnieszce.  Jej było ciężej, bo była młodsza. Wiele razy broniłam ją, wstawiałam się. Myślę, że ta sytuacja odbiła się trochę na jej psychice. Wtedy na nowo stałyśmy się sobie bliskie.
Na szczęście z czasem kryzys mamy ustał. Nasze życie w miarę wróciło do normy.
Ja żyłam spotkaniami Licealnymi, wypadami z koleżankami, plotkami. Aga była dla mnie za mała. Nie było wspólnych tematów. Rzadko rozmawiałyśmy.
Później poznałam Arka. Żyłam tylko i wyłącznie nauką, Nim, pracą.
Wyprowadziłam się, wyszłam za mąż, przeprowadziłam się.
Teraz mam 23 lata, Aga 17.
Wreszcie zaczynamy mieć wspólny temat do rozmów. Jeszcze nie do końca Aga rozumie moje problemy, zmartwienia. Ciężko jej zrozumieć moje problemy w pracy, małżeństwie, z rodzicami, teściami, problemy z kasą, bo jej to jeszcze nie tyczy. Zawsze za to stara się wysłuchać.
Jednak ja przeżyłam już jej lata. Mniej więcej mogę jej pomóc w rozwiązywaniu problemów z koleżankami, kolegami. Sprawami sercowymi.
Chciałabym byśmy były przyjaciółkami. Byśmy zawsze mogły na siebie liczyć. By mimo tego, że czasem się czubimy, czasem jedna drugą wkurzy, czasem jedna powie coś ostrego, byśmy nadal były sobie oddane. Kocham moją siostrę i cieszę się, że ją mam. Nie wyobrażam sobie życia jedynaków.
Dziękuję Bogu, że mam rodzeństwo, że mam z kim pogadać, pokłócić się.

Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Numer telefonu znasz, adres też. Nie musisz czekać, jak inni na zaproszenie. Wpadaj kiedy chcesz ;) ;*