18! irytacja

 

Postanowiłam skasować posta jaki była na miejscu tego co piszę teraz.  Siostra, Męża uświadomiła mi co by było, gdyby osoba, która irytuje mnie niezmiernie przypadkowo weszła na bloga...

Z jednej strony, było by bosko. W końcu by zrozumiała, że mam dość jej uwag, pouczań.

Z drugiej strony, takie sprawy lepiej załatwiać na żywo.

Wkurza mnie to, że ktoś, kto był w ciąży, kto przechodził przez to samo, kto miał takie same humory, problemy, rozterki, kto narzekał na wszytko wkoło, kto ograniczał spotkania z ludźmi do minimum po porodzie, teraz nie umie zrozumieć mnie i uszanować identycznych decyzji.  Czy tak szybko zapomina się o tym co samemu się wymagało nie tak dawno? 

Po roku czasu, człowiek dostaje amnezji? Nie pamięta, że był nieznośny, płaczliwy, że nie przyjmował złotych rad, że często kłócił się ze wszystkimi? 

Teraz po tym czasie, robi to samo kierując wszytko w moją stronę, czego nie chciał by robiono w jego kierunku w tym okresie.

Czy aby na pewno, powinnam milczeć? Może jednak powinnam zwrócić uwagę?

Może tak będzie lepiej. 

Nie chcę się kłócić, bo są chwilę kiedy się dogadujemy, kiedy jest miło... 

Mój mąż też ma powoli dość, jego drażnią inne rzeczy, mnie inne. 

Ograniczyłam kontakty, jednak nawet spotykanie się rzadsze mało pomaga, bo przez to, że się nie odzywam, gotuje się we mnie wszytko...

Bardzo się gotuje.