13! Koniec 37 tygodnia ciąży!

Stało się! Jesteśmy bezpieczni! Dotrwaliśmy i może się teraz dziać, może się zaczynać ;)
Jutro wkraczamy w 38 tydzień ciąży. Kiedy to zleciało??
Wiem, że wiele razy marudziłam, że czas wolno leci, że chcę już być w bardziej zaawansowanej ciąży, ale teraz jak tak naprawdę na dniach zostanę mamą, nie mam pojęcia kiedy przez palce rąk przeleciał mi czas.
Co czuję? Czuję radość, że to już niebawem, że mimo wielu zagrożeń jakie były podczas ciąży, dotrwaliśmy i mamy się dobrze. Czuję też strach i lęk. Ostatnio budzę się w nocy na oczywiście wizytę w toalecie i budzę się nieprzytomna. Ledwo dochodzę do królestwa swego, potem wracam do łóżka i zasypiam w 5 sekund. Jestem jakaś zmęczona. Nie raz się zastanawiam, skąd ja wezmę siły na wstawanie w nocy do Małego? Mam nadzieję, że z chwilą kiedy zostanę mamą, dostanę też jakąś moc Tam Z Góry, która da mi siłę, moc, energię!
Czasem mam dni kiedy chcę być po porodzie, kiedy każda część mojego ciała błaga, by się zaczęło. Jednak czasem też, są chwilę, kiedy myślę sobie, nie chcę. Nie chcę rodzić. Boję się bólu. Może lepsza cesarka? Może nie dam rady? Boję się.

To zapewne normalne.

Mam w sobie tyle skrajnych uczuć. Raz dana rzecz nie jest dla mnie problemem, jestem miła dla kogoś, a za chwilę ta sama rzecz sprawia, że wychodzę nerwowo z siebie, a osoba dla której byłam miła staje się moim wrogiem. Nie muszę chyba mówić, że po kolejnej godzinie już wszytko jest ok, a potem znowu się zaczyna ;)

Pojawia się też taki hmm.. lęk przed tym, że ktoś chce mi zabrać Antka.  Teraz mam go w sobie. 9 miesięcy noszę go pod sercem, potem urodzę. Później ci wszyscy odwiedzający nas ludzie, będą wyszarpywać mi moje dziecko z rąk, gadać do niego, tulić, całować. Już teraz ogrania mnie zazdrość i też lęk- by nie zrobili mu krzywdy. ( pamiętam jak siostra Arka, w czerwcu bawiła się z 10 miesięczną córką Anny. Posadziła ją na blacie w kuchni i dość daleko; jak dla mnie; odeszła- jakieś 3 metry. Ja byłam przerażona. Przecież dziecko w kilka sekund zrobi ruch i leci. Jakby to był Antek to obawiam się, że dość ostro bym zareagowała, Anny nie było w pobliżu więc nie miała jak zareagować. )
Najchętniej przywiązałabym go  do siebie i trzymała tak kilka miesięcy. ;) To chore wiem, ale jakieś takie mam odczucia.. że ktoś mi go odbierze, a ja nie mogę nic zrobić...



Miłego dnia!