27! Koniec 35 tygodnia .

Jutro zaczynamy 36 tydzień.  Niby teraz końcówka mi się dłuży strasznie, jednak jak pomyślę, że tak naprawdę, niedawno byłam w 5 tygodniu, to zastanawiam się kiedy ten czas zleciał. No kiedy?

Plecy mnie bolą i kark- mam nadzieję, że do końca tygodnia, teściowie wrócą.. Oby...
Dziś moja mamuśka ma nas odwiedzić, cieszę się, bo dodaję mi zawsze otuchy w ciążowych dylematach.
Mama moja już, dochodzi do siebie. Śmierć dziadka, przyszła nagle, z dnia na dzień została bez taty.  Nasz ślub, miał odbywać się w czerwcu 2013r. Dwa lata temu coś nas podkusiło i zmieniliśmy datę na 2012r.  To było jakieś przeczucie. Gdybyśmy w czerwcu tego roku, mieli brać ślub- chyba konieczne byłoby odwołanie uroczystości. Od strony mojej mamy wszyscy w żałobie, od strony teścia też. Połowa gości byłaby w żałobie...  Brakuje mi dziadka. Nigdy nie byłam z nim w jakiś super relacjach, jednak na wszystkich urodzinach, imieninach rodzinnych był duszą towarzystwa, dziwnie mi, że teraz  go nie ma. 


Piszę Wam co jakiś czas o znajomych Dobra Rada.  Wiem, że nie jestem jeszcze mamą, że mogę teraz mówić, jak to będzie, ale uważam, że grunt to dobra organizacja.
Czytam blogowe koleżanki, mamy. Uważam, że i ja będę miała takie podejście.
Uważam mianowicie, że dziecko nie ogranicza. Owszem, zmienia trochę życie, nie ma czasu na wszystko. Jednak jeśli będę chciała wyjść z koleżanką na kawę- nie widzę problemu. Antoszka mogę zostawić z tatą+ odciągniętym pokarmem, bądź zabrać go ze sobą. Dla mnie to nie problem.
Zakupy? A jaki to problem? Obiadki, porządki, pranie? Da się wszystko zrobić.. Seks? A czemu nie?

Niektóre mamy, zachowują się jakby dziecko im przeszkadzało. Jakby zdominowało ich życie do granic możliwości i nie dlatego, że są tak w nim zakochane, że wolą patrzeć na jego piękne ciało niż coś zrobić.. Tak mnie irytują te baby.
Jak słyszę, że mam się wyspać na zapas, bo potem nie będę spała, albo, że mam korzystać teraz, bo potem tylko cyc, kupka, dupka- to mnie krew zalewa.

Dziecko dla mnie to szczęście. To dar. To cud. To moje i Męża cudeńko. Nasze wymarzone, ukochane.
Nigdy nie myślałam, przed zajściem w ciążę, kategoriami, że dziecko to zakończenie pewnego etapu w życiu, że już nic nie będzie takie samo, że będę uwiązana. 
Nie przeczę, że będę chciała pobyć z Mężem kiedyś sam na sam, wyskoczyć gdzieś bez Antka. No ale od tego są też dziadkowie. Oni się ucieszą, bo pobędą z wnukiem, bez mojej nadmiernej kontroli i upominania ich, że tego nie wolno, to nie tak... a my pójdziemy do kina, na kolację.. Są też rodzice chrzestni. Wszystko da się ułożyć i pogodzić.


Czy Wy też wychodzicie z takiego założenia?