Czas mija bezpowrotnie

Źródło: http://promotiontops.pl/

Jedynak do czasu. Mający rodziców tylko dla siebie, jeszcze przez kilka miesięcy. Jednak czy ten czas dobrze wykorzystaliśmy, wykorzystujemy? Czy rzucanie słów " Zaraz" , " za chwilę" , "nie teraz" nie sprawia czasem, że, dni uciekają nam przez palce? Że pewnego dnia budzimy się i widzimy, iż nie mamy przy sobie noworodka, a prawie 3 letnie dziecko, że tak wiele mieliśmy zrobić, pokazać, nauczyć do czasu gdy na świat powite zostanie kolejne bezbronne dziecko, a ciągle brakowało wolnej chwili.. ciągle coś było ważniejsze...?

Dopadają mnie takie myśli ostatnio.. zastanawiam się, czy aby na pewno dobrze wykorzystałam/ wykorzystuje nasz czas sam na sam. Bardzo pochłonęła mnie praca zdalna, którą wykonywałam miesiąc w miesiąc. Sprawiała ona, iż byłam bardzo nerwowa. Obowiązki domowe, praca, opieka nad Antkiem sprawiały, że przerastało mnie wszystko. Nie miałam chwili oddechu, a w największych chwilach zmęczenia, to właśnie Antoś najbardziej mnie potrzebował.  Pracę rzuciłam i teraz mając więcej czasu snuję i główkuję co i jak robić, jak wykorzystać ten dany nam jeszcze czas, kiedy możemy pobyć  trójkę i poświęcić się całkowicie pierworodnemu.  Może to hormony buzują i sprawiają, że nachodzą mnie myśli lekkiego zawodu Antka, nie wiem... może to lęk przed tym co nas czeka i tym co czeka Antka. Może to obawa jak sobie poradzimy w nowej sytuacji i jak odnajdzie się w tym wszystkim nasz syn. Wbijam sobie do głowy i układam scenariusze w  których nie pomijam go, w których pamiętam o nim i jestem  dla niego wyrozumiała. Wizualizuję sobie przyszłość. Paradoksalnie przeraża mnie myśl rozłąki na kilka dni, kiedy będę w szpitalu... A przecież wiem, że powinnam zrobić to wcześniej, by jego pierwsza noc poza domem nie wiązała się z moim porodem. Jednak teraz kiedy zostało nam 4 miesiące oczekiwania na Mańkę, żal mi tej rozłąki, żal mi tej testowej nocy bez siebie. Chociaż wiem, że  będzie w dobrych rękach, że kiedy wszystko się skończy, wróci do niego Arek ( ba! ja przecież tym razem wcale nie muszę rodzić w nocy) .Myślałam, że pępowina między mną a synem została już dawno odcięta, a jednak widzę, że mam z tym problem. Nie jestem przekonana czy kierowane jest to faktycznym stanem rzeczy i problemem głównie moim a nie Antka czy też wynikiem tym jest ciążą i burzą wspomnianych już hormonów. Przecież do niedawna chętnie " pozbywałam" się syna na całe dnie i z miłą chęcią korzystałam z pomocy oferujących się do opieki nad wnukiem dziadków. Teraz natomiast zupełnie nie wiem co się dzieje. Skąd te obawy.

Chciałabym mieć pewność, że jesteśmy na dobrej drodze, że dobrze wykorzystaliśmy te miesiące, lata. Chciałabym chyba usłyszeć, że każda kobieta w drugiej ciąży ma takie obawy, lęki. Wierzę, że uda nam się pogodzić wszystko, a czas który mieliśmy tylko w trójkę został wykorzystany najlepiej jak umieliśmy. Zapewne nie perfekcyjnie i idealnie ale po naszemu, z głębi serca pełnego miłością.