Złota Polska Jesień.

Cisza na blogu jest -wiem, jednak jak wiecie i czytaliście ostatnio, mieliśmy problemy z Antkiem. Musiałam podjąć pewne działania, zmienić dotychczasowe metody i tryb dnia. Nie jest łatwo. O 17 jestem już tak zmęczona, że padam na twarz. Czuję się, jak wtedy kiedy Antek miał 2-3 miesiące. Bez mocy, energii i siły. Zasypiam jak dziecko ( jak dziecko?! Nie wiem kto to wymyślił... Antek potrafi zasypiać 2-3 godziny!)  Dźwięk budzika, który dzwoni po 7 sprawia, że w momencie zaczyna boleć mnie głowa, a przecież dzień dopiero się zaczyna.

Widzę jednak małe zmiany. Ograniczenie bajek, wcześniejsze pobudki, drzemki maks 1,5 godzinne, dwa długie spacery, które mają na celu wymęczenie tego Skrzata i godziny rozmów i tłumaczeń działają cuda. Kiedy czuję, że za chwilę wybuchnę, wychodzę do łazienki, patrzę w lustro i tłumaczę sobie, że to dla Niego. Dla Antka. By pozwolić mu zrozumieć. By nauczyć go radzić sobie z emocjami, złością, wściekłością. Jest lepiej. Znacznie lepiej. Od tego feralnego dnia, nie było już takich akcji. Wracamy do domu w ciszy i spokoju. Tłumaczę i mówię, że pora iść do domu, oferuję zabawę i zawsze spełniam obietnicę którą mu składam. Wiem, że za wcześnie by mówić o małym sukcesie, lecz mogę śmiało powiedzieć, że widzę już światełko w tunelu. Wierzę, że będzie dobrze.

Damy radę. Kto jak nie My?