Bezsilna.

" Zachowania agresywne u dzieci nie są przejawem złego charakteru, lecz ważnym sygnałem dla rodziców i nauczycieli. Czasami wskazują  na chwilową frustrację, innym razem na głębszy problem. Na dorosłym spoczywa obowiązek zrozumienia tego przekazu oraz nauczenie dzieci przekształcania agresji w konstruktywne działanie"
                                                                                                         Jesper Juul - Agresja- nowe tabu?
Jest źle.
Od kilku dni powiedziałbym, że jest tragicznie.
Wymuszanie, bicie, nerwy, krzyk, płacz. Czekamy tylko, aż sąsiedzi uznają, że znęcamy się nad swoim dzieckiem i zadzwonią na policję.  Tak, źle jak teraz jeszcze nie było.
Wszystko jest na NIE. Jeśli nie zrobimy czegoś po myśli Antka, wpada on w szał. Nie mam już powoli siły eksperymentować kolejnych metod wychowawczych, jestem wyczerpana, a nasze dotychczasowe metody zawodzą. Powoli staję się kłębkiem nerwów i przeobrażam się w tykającą bombę. Muszę pamiętać, że nie mogę wybuchnąć, muszę znaleźć szybkie rozwiązanie by ją zdetonować. Wiem, dobrze wiem, że jak zawiodły inne metody, należy spróbować i tej, dlatego wertuję książki, pytam, dociekam. Będę próbować, walczyć, pomagać ile się da. Tylko niech ktoś ześle na mnie pokłady cierpliwości, spokoju, opanowania i siły.

Kiedy wszystko zawodzi, zaczynam szukać winnych. Znajduje oczywiście jednego winowajcę-  siebie. Zaczynam się obwiniać i oskarżać.  Stwierdzam, że skoro jestem z Antkiem niemal 24 godziny na dobę od dwóch lat, to wina musi być tylko po mojej stronie. Myślę, że jestem złym rodzicem, że z czymś nie podołałam, zawiodłam, że gdzieś popełniłam karygodny błąd. Powoli brak mi sił. Powoli brak mi chęci. Powoli brak mi wiary w to, że będzie lepiej.

Dziś miało miejsce apogeum. (Opowiem Wam to w niezły skrócie.)
Po prawie dwugodzinnym spacerze, poinformowałam Antka jadącego na twistcarze, że kierujemy się już powoli do domu. Zgodził się i chętnie ruszył w wyznaczonym kierunku. Mnie w międzyczasie dopadł kurier, który wręczył mi dość dużych rozmiarów paczkę. Wracaliśmy rozmawiając, co będziemy robić w domu, śmialiśmy się i ogrzewaliśmy w promieniach słońca. Nagle, jakieś 20 metrów od domu, Antek wpadł w szał. Zszedł z Twistcara, i zaczął uciekać w kierunku ulicy. Zostawiłam jego pojazd i z paczką pod ręką i wielką torbą z zakupami, pobiegłam ile sił w nogach w jego kierunku. Śmiejąc mi się w oczy, wracał ze mną do miejsca, w którym histeria się zaczęła.Wytłumaczyłam, że nie wolno uciekać na ulice, wyjaśniłam czemu i przypomniałam, że jedziemy do domu. Po 2-3 metrach schemat się powtórzył, potem znowu i znowu i tak z 5 razy. Wreszcie doszliśmy do porozumienia i przejechaliśmy kolejne, magiczne 3 metry. Wtedy rozpętało się piekło. Antek porzucił swój pojazd, położył się na ziemi i leżał, drąc się ile sił w płucach. Ja zaś czułam jak pot z pleców kapie prosto na chodnik, a moje ciśnienie podnosi się do niebezpiecznych liczb. Czułam jak ogrania mnie frustracja, zdenerwowanie i bezsilność. Opanowałam jednak nerwy, przykucnęłam i wyjaśniłam, że jestem zmęczona, że mam ciężkie zakupy, że musimy już iść do domu, że pobawimy się razem, że chciałbym by mi pomógł. Stałam nad nim około 20 minut. Zamiast być lepiej, było gorzej. Mijający ludzi rzucali na nas gniewne spojrzenia. Antek zaczął uciekać. Nie miałam już siły go gonić. Powolnym krokiem zbliżyłam się do niego. Naciągnęłam na ramie torebkę, pod pachę wzięłam paczkę, a za dosłownie dwa palce złapałam wypadającego mi co chwilę Twistcara i nerwowo złapałam za rękę Antka.  Prowadziłam go do domu bez słowa. Czułam, że pot się ze mnie leje. Paczka i jeździk co chwilę wypadły mi z rąk, co Antek wykorzystywał to na ucieczkę. Ze łzami w oczach i wściekłością łapałam go za rękę i szłam dalej.  Przez chwilę szedł nawet spokojnie, później zaczął "wisieć" na ręce, za którą go trzymałam.  Darł się i kopał.  Miałam dość.
Podniesionym głosem, mówiłam jak w wojsku " Idziemy do domu, raz, dwa. Przestań. Uspokój się".
Całej sytuacji przyglądało się stado gapiów z tymi szyderczymi spojrzeniami.
Najbardziej mnie drażnią te matki idealne. Te wspaniałe mamusie, które mają dzieci cud, miód i które komentują  głupio takie zachowania jak dziś. Które patrzą na takie matki, jak dziś ja, krytycznym spojrzeniem. Te które prowadzą za rękę już 6 latka i zapomniały co to znaczy Bunt, bądź te które wiozą w gondoli niemowlę i myślą, że nigdy ich to nie spotka.  Jestem wściekła. Jestem zła.
Głównie, przez nie, bo dałam się wpędzić w poczucie bezsilności, bezradności. Pokazałam, że nie daję rady, a może gdybym stała nad tym jego wijącym się ciałem jeszcze 5-10-30 minut dłużej, uspokoiłby się. Może gdybym go posadziła i usiadła obok niego, pozwalając się mu wypłakać, byłoby lepiej. Może obyłoby się bez ciągnięcia za tą cholerną rękę! Może nie miałabym takiego poczucia winy, jakie mam teraz!
Po powrocie do domu, płakał w przedpokoju. Nie dał się rozebrać.  Po 15 minutach jego płacz ucichł. Przytulił mnie. Był cały mokry, rozgrzany, zapłakany. Przytulałam go i rozmawiałam z nim. Zasnął 30 minut później.

Dostałam, od Was wiele wsparcia na Istagramie i  Facebooku po publikacji wpisu. Dziękuję Wam za to, że dałyście mi nadzieję  i motywację. Pokazałyście, bym nie przejmowała się ludźmi, a wyłączyła się na nich. Bym otoczyła się bańką mydlaną, w której schowam się ja i mój syn.  Będę stała ramię w ramie z nim i pomogę mu przejść przez ten ciężki okres. Moją metodą na takie zachowanie będzie spokój i opanowanie ( i wiadro melisy każdego dnia). Potrzebuję siły i ogromnych pokładów cierpliwości. Muszę przez to przejść! Musimy przejść przez to razem!