Po dwóch latach- odchodzę.

Stało się. Po prawie dwóch latach przyszedł i czas na mnie. Odchodzę. Uciekam, Wybywam.
Odchodzę na jeden dzień, na jedną noc. Jadę sama ( bez męża,dziecka) w towarzystwie dwóch kobiet do Warszawy.  Radość ogromna. Po pierwsze dlatego, że w stolicy w sumie nigdy nie byłam, po drugie bo zregeneruję się psychicznie.

Co ciekawe, radość była większa kilka dni temu, a dziś, kiedy za kilka godzin pocałuje usta męża i przytulę mocno synka, ogarnie mnie smutek, który już powoli wkrada się w me serce. 

Pierwsza noc bez niego, bez Antka. Pierwszy poranek bez jego obecności i ciepłych rączek. Wiem jednak, że muszę. I tak mam to szczęście, że jestem z nim na co dzień, że nie musiałam iść do pracy, a mogłam z nim zostać, dać mu  100% siebie. 

Regeneruję umysł. Ładuję baterię. Czas dla mnie. I nie jest to jakieś Spa, leżenie plackiem, a niezły plan do zrealizowania. Ładnych kilkanaście kilometrów łażenia. Wrócę jutro, późnym wieczorem, pewnie fizycznie padnięta, za to liczę, że psychicznie wypoczęta.