Chustowe-love.

Może nie jestem zakochana w chustach na tyle, by kupować je w różnych kolorach, rozmiarach itp... a może to kwestia oszczędności...jednak uwielbiam tą moją, jedyną i najlepszą. Spokojnie starcza mi ta moja Bebina. 

Wszystko zaczęło się 1 stycznia. Byłam już w ciąży ( mimo, że o tym nie wiedziałam). Inwentaryzacja w pracy dobiegła końca i spokojnym krokiem wracałam do domu. Rozmyślałam o życiu, o moim małżeństwie i dziecku... Minęła mnie Pani, niosąca w chuście dziecko. Pani ta, e jednej ręce trzymała telefon przez który rozmawiała, w drugiej reklamówkę z zakupami. Pomyślałam : " Wow! Super. Dziecko na spacerze, blisko mamy, mama poklacha z przyjaciółką, zakupy zrobi. Czad.".Wcześniej nie spotkałam się z tym zjawiskiem. Wiedziałam, że są nosidła ale o chustach właściwie nie wiedziałam nic. Kojarzyłam je głównie z afrykańskimi kobietami... Zresztą nie tylko ja, bo kiedy zawitał do nas ksiądz po kolędzie i zobaczył Antka w chuście, powiedział, że czuje się jak w Afryce. Bardzo podobał mi się ten trend.

Tak się zaczęło, od owej kobiety.. Kilka dni później, Antek dał o sobie znać. Wizyta u lekarza, potwierdzona ciąża i plany jak będzie wyglądało nasze nowe życie. Początkowo myślałam o przyziemnych rzeczach, łóżeczko, pieluszki, ubranka, wanienka. Chusta zupełnie wyleciała mi z głowy.

Kiedy Antek przyszedł na świat, w prezencie dostaliśmy nosidło. Po głębszej analizie i zapoznaniu się z fachową wiedzą na temat właściwej pozycji dziecka, zrozumiałam, że otrzymane nosidło jest tak zwanym wisiadłem.  Na Tulę, było za wcześnie, bo Antek miał 2 miesiące to raz, a dwa to był jednak drogi wydatek, więc fundusze trzeba było zacząć zbierać. Wtedy olśniło mnie, że przecież jest taki wynalazek jak chusta. Kupiłam, zostałam poinstruowana jak motać i zakochałam się na amen. 

Ząbkowanie, problemy z brzuszkiem, nie były mi straszne. Motanie pomagało niemal na wszytko.  Nie chciałam szczególnie przesadzać z noszeniem, robiłam to gdy zachodziła taka potrzeba.  Jednak był taki okres, kiedy chusta była używana kilka razy dziennie. Dzięki niej odważyłam się na pierwsze podróże autobusem z Antkiem, na spacery bez wózka, na prasowanie z dzieckiem na plecach. Moja codzienność stała się prostsza, a syn miał zaspakajane wszelkie potrzeby bliskości.

W naszym życiu pojawiła się również Tula. Przeżyłam małą fascynację tym nosidłem, jednak szybko minęła i aktualnie nie mam jej już w posiadaniu. Została sprzedana. 

Jak dla mnie chusta wygrywa nad nosidłem tym, że nosimy w niej od narodzin. Nie ukrywam, że okres pierwszych 6 miesięcy był czasem kiedy najintensywniej nosiłam Antka. Teraz robię to sporadycznie, w chwilach kryzysu, chorób, płaczliwych dni. 

Przy drugim dziecku, zacznę jej używać dużo wcześniej niż przy Anteczku.

Zdaję sobie sprawę, że bez chusty da się żyć. Jednak dla mnie było to duże ułatwienie  i wygoda.

Taka 0ceanna- Afrykanka. ;D