Żyję chwilą.

Znacie to uczucie, kiedy kończy się coś, co było miłe, sprawiało, że pojawiał się uśmiech na Waszej twarzy, a zostaje smutek i  zawód? Znacie to uczycie, kiedy smutek i zawód przekształcają się w radość i spokój  i kiedy myślicie sobie, że jednak ta decyzja, jaką Bóg zesłał, była jednak właściwa?

Kiedy mija pierwszy szok, niedowierzanie i ból, pojawia się neutralność. Cała sytuacja staje się bezpłciowa, a nam nie towarzyszom żadne emocje. Po czasie dostrzegamy plusy danego zdarzenia i w gruncie rzeczy, mimo wylanych łez, kluchy w gardle która uniemożliwiała przełknięcie śliny, oddychamy spokojniej niż zwykle i czerpiemy radość z najmniejszych rzeczy. Życie jest przewrotne. Jesteśmy raz na górze raz na dole, ale zawsze musimy znać swoją wartość, cenić siebie i  być uczciwym w stosunku do swojej osoby. Musimy nauczyć szanować siebie, by móc szanować innych. 

Choć czasem samoocena spada, po ciosach jakie niesie los.  Najpierw wypłaczecie się spokojnie, a potem zróbcie coś dla siebie, by zapomnieć, zacząć żyć codziennością, sprawić sobie przyjemność. 

Udajcie się na zakupy, po ulubione kosmetyki, stylowe koszule czy nową fantastyczną książkę. To nie sprawi, że zapomnicie ale oderwiecie się od tego co Was przytłoczyło, co Was ścięło z nóg, a po jakimś czasie, zacznie żyć.

Ja zapominam, a przynajmniej się staram. Wymazuję z pamięci złe wydarzenia, epizody,  momenty. Łapię te dobre chwilę, radości, uśmiechy. Cieszę się chwilą!

A Wy?