Dziecko wymagające.

Ciężkie dni ostatnio u nas. Niby same powody do radości, zdrowe dziecko, dach nad głową, jakaś kasa w portfelu zawsze jest, pogoda nas rozpieszcza... a jednak ciężko. Nie wiem czy to bunt dwulatka, czy jakieś widmo ADHD na horyzoncie- tak, tak, naczytałam się i panikuję.  

Antek zrobił się  cholernie wymagający, cholernie. 

Płacze, wymusza, bije nas, bije siebie, bije innych. Robi na złość. Jeśli mu na coś nie pozwolimy, podejdzie do pierwszej lepszej rzeczy i zniszczy, rzuci, kopnie. Jego krzyk w naszym domu mam wrażenie jest 24 godziny na dobę. Nasze " nie wolno" , " to mnie boli"  występuje równie często. 

Czytam poradniki, czytam niestety internet i już sama nie wiem co robić. Antek w nerwach i złości ma tyle siły, że boję się, iż albo zrobi nam krzywdę albo sobie. 

By iść na spacer muszę być przygotowana na wszytko. W wózku mam rzeczy napakowanych po brzegi. Rowerek biegowy, zabawki do piasku, plecak ze smyczą, picie, jedzenie....

Antek szybko się nudzi. W wózku czasem może jeździć cały dzień, a czasem po 3 minutach musi wyjść - nie ukrywam, że lubię jak pobiega, bo zmęczy się trochę i jest spokojniejszy. Czasem jednak nie daję rady. Tu rower, za sekundę biegnie przed siebie, nie słucha, nie chce chodzić za rękę, byle biec, byle jak najdalej, byle jak najszybciej.  Jak czegoś zabronię, kładzie się na drodze, płacze ( wyje) rozbiera się i rzuca.  Nie pomaga moje tłumaczenie, moje uspokajanie, moje opanowanie. 

Czasem stracę cierpliwość, przeklnę, zacisnę wargi niemal do krwi by nie powiedzieć za dużo, czasem muszę wyjść i ochłonąć, zatkać uszy i udać, że mnie to nie dotyczy...

Mogę bawić się z nim cały czas ale jemu co chwilę coś nie pasuje. A to klocki nudne, po 30 sekundach zabawy, a to autko za wolno jeździ i trzeba nim rzucić przez całą długość pokoju, a to okrągły klocek nie chce wejść w kwadratowy otwór co powoduje wielkie nerwy, krzyk, płacz i lament. 

Myśl o drugim dziecku, nie powoduje już we mnie obaw czy ja dam radę, bo wiem, że dam. Bardziej zastanawiam się jak to dziecko przetrwa przy Antku, który czasem jest zagrożeniem dla samego siebie, a jego pomysły mrożą krew w żyłach...

No spójrzcie na niego, jaki jest cudowny. Kocham go całym sercem i wszytko bym mu oddała ale czasem mam dość. Ile można krzyczeć, płakać, dokuczać?  Syn opamiętaj się choć troszkę. Daj chwilę spokoju, chwilę ciszy. 

W tym całym swoim łobuzerstwie jest bardzo inteligenty.. co prawda nie mówi za dużo i ogranicza się do kilku wyrazów ale wiele rozumie. Zapytany o daną rzecz, pokaże, przyniesie.  Lubi jak się go chwali, wtedy kroczy dumnie i czeka na oklaski. Kiedy  porozrzuca jedzenie  idzie do kuchni po zmiotkę i sam stara się posprzątać. Od kilku dni samodzielnie je zupę, bez mojej pomocy. Wczoraj zjadł 2 miski i nie uronił ani kropli. Rozwija się wzorowo, a do tego jest prześliczny.  Uwielbiam jego uśmiech, pulchne policzki, cudowne stópki... Całego bym zjadła.

A wieczorami.. kiedy Antek już leży u siebie i powoli zasypia, zanurzam nogi w ciepłej wodzie z dodatkiem soli morskiej, włączam ulubiony serial ( chirurdzy ofkros), bądź dalej czytam i wertuję poradniki ( aktualnie Searsów kończę), biorę się za oczyszczanie twarzy w domu. Relaksuję się, wyciszam, zbieram siły na kolejny dzień pełen wrażeń.

To taki czas dla mnie. Mój mini zabieg Spa, mój relaks. Kiedy mąż wieczorami jest w domu, czas  ten wygląda inaczej. Zwykle mam wtedy pakiet all inclusive  w skład którego wchodzi dodatkowo masaż stópek i nóżek, czułe słowo i rozmowy <3